સાંજનો આ નશો કૈ શમી જાય છે,
તોય કારણ વગર એ ગમી જાય છે.
રાતના અંધકારે દિવાનો થશે.
આખરે ચેતનાઓ ભમી જાય છે.
વેદનાઓ તમારે જ માથે પડી,
ભીતરે ડાઘ કેવા ખમી જાય છે.
રંગની આ મનોરમ દશાઓ બને,
એ પહેલા લિસોટા ગમી જાય છે.
આથમે કોઈ સોબત અજાણી બની,
લાગભાગે પછી તો નમી જાય છે.
-કાંતિ વાછાણી (૨૭-૦૪-૨૦૧૨)
No comments:
Post a Comment