આશા

આશા હતી અમૃતથી ઉછેરવાની,
વિચારો અંધકારમાં ઓગાળવાની.

જાણે ખંડિત સપનાઓ ખંખેરીને
ઈચ્છાઓ ભેગી થૈ મૃગજળ પીવાની.

અનુકંપાઓ ફુટી દિશાઓ લઈને
નાજુક ક્ષણે ટીપે ટીપે તરવાની.

હતુ બપોરે મૌન જાણે શેરીઓને
છલોછલ તરસ હતી દિલાસાની.

કાંતિ વાછાણી